भेट

आपली जेंव्हा केंव्हा भेट होते
न कळे मी असा का वागतो
तुझे लक्ष दुसरीकडे गुंतवून
मी तुझ्याचकडे पहात असतो

घड्याळ

नविन घड्याळ भिंतीवर आले

मात्र वेळ चांगली यायची आहे

सखे सोबती निघून गेले पुढे

मी मात्र अजून तिथेच आहे

आशा

आयुष्य जगताना जाणवले
प्रारब्ध काही चुकत नसते
आणि हे ही दिवस जातील
ह्या आशेवर पुढे जायचे असते

आयुष्यवाट

 भल्याबुर्या अनुभवांनी भरलेली ही आयुष्यवाट

 आपल्यापरीने चालताना सहज मागे पाहिले 

 जे माझ्यासोबत होते ते असणारच होते

 जे नव्हते ते कधीच माझे होणारे नव्हते

फितूर

केलास तू माझ्या प्रेमाचा स्वीकार 

हे तू न सांगताच मला समजले 

जेंव्हा तुझे हे फितूर दोन डोळे

अधीर ओठांआधी व्यक्त झाले

पैठणी

माझ्या आजीची जुनी खास पैठणी

अजूनही तशीच अगदी नवी दिसते 

परंपरागत संस्कारांचे प्रतिक हे वस्त्र

तिला जपणार्यांचे खूप कौतुक वाटते

गारवा

मनसोक्त बरसल्या पाऊस सरी 

आसमंती पसरला मस्त गारवा

या गारव्यातली ओली वाट चालताना
तुझा नाजूक हात अलगद हाती आला

चालताना अचानक तू बिलगलीस मला
अन् मी धन्यवाद म्हंटले या गारव्याला

वाटेच्या कोपर्याला होती एक चहा टपरी
कान्दा भजी,पकोड्यांची तयारी होती पुरी 

भिजलेले आपण दोघे एकाच छत्रीच्या आत
गरम भज्यांना वाफाळलेल्या चहाची साथ

आपल्या कोवळ्या प्रेमाचे हे क्षण धुंद ओले
या गारव्याने माझ्या मनी कायमचे घर केले

वास

प्रत्येक वासाची स्वत:ची अशी आठवण असते
रायवळ आंबा,ताजा पेरू यादी मोठी होत जाते
असा एखादा वास खुणावतो अन मन अधीर होते
कोकणातल्या आजोळची वाडी स्पष्ट दिसते

दोष

स्वतःबरोबर चांगलं काही होत नाही
म्हणून कोणावर रागवायची इच्छा नाही
आपल्याच चुका एवढ्या दिसतायेत
दुसऱ्याला दोष देण्यात काही अर्थ नाही

मुखपट्टी

मुखपट्टीची आता एवढी सवय झालीय
कि ती जर नसेल तर श्वास अधुरा होतोय
जिवलगांना भेटून किती काळ लोटला
हे आठवण्यातच सध्या दिवस जातोय

काळिज

प्रेम,आपुलकी या भावना अलवार असतात
पण म्हणून त्या नुसत्या असून उपयोग नसतो
खरंच जर या भावना समजून घ्यायच्या असतील
तर एखाद्याच्या काळजाला हात घालावा लागतो

मोरपीस

धुंद आठवणींनी भरलेली
सापडली एक जुनी वही
तिला उघडून बघायची
हिंमत अजून होत नाही
एखाद्या पानाआड थांबलेले
नाजुक मोरपीस डोकावेल
सुप्त भावनांना होऊन घाई
अधिर अश्रूंचा बांध फुटेल

पारवा

चालताना अलगद तुझा हात हाती यावा
अन मग मनाचा पारवा धुंद होऊन जावा
न कळे कुठे होईल या प्रवासाचा शेवट
तुझा हात मात्र अंतापर्यंत न सुटावा

मोती

प्रत्येकाच्या नशिबाचं आधीच ठरलेलं असतं
कोणाचं फळतं कोणाचं अगदीच फसतं
सागरातल्या अगणित थेंबांसम आपण सारे
प्रत्येकाच्या नशिबी मोती होण्याचे भाग्य नसतं

थेंब

तुझ्या आठवणसरी बरसून गेल्या
केवळ एकच अनवट स्मृतीथेंब उरला
चातकासम तृषार्त माझ्या मनाला
तो एक थेंबच तृप्त करून गेला

अंतरंग

माझ्या अंतरंगात बघाल तर
खूप गडबड गोंधळ दिसेल
स्वतःच्या आत पाहिलंत तरी
वेगळे काहीच दिसणार नाही

नातं

नात्यांमध्ये व्यवहार कधी जमला नाही
त्यामुळेच असेल कदाचित
जी काही टिकलेली नाती आहेत
त्यांत मी समाधानी आहे हे निश्चित

स्पर्श

प्रेमात स्पर्शाला फार महत्त्व असते!!!
ज्याची मर्यादा स्वत:च ठरवावी लागते!!!
तो जर मर्यादित असेल तरच प्रेम खुलते!!!
पातळी ओलांडली तर प्रलयाची खात्री असते!!!

दृष्टी

सकाळी उठलो तर तिच सकाळ तेच रूटीन
आजूबाजूची माणसं ही तीच, तीच सृष्टी
मनाची कवाडे सताड उघडली तेंव्हा जाणवले
प्रत्येक दिवसाचे वेगळेपण दिसते ती खरी दृष्टी

वळण

ओळखीच्या रस्त्यावर चालत होतो.
अचानक एका वळणावर पाय थबकले
मन काहीसे मागे गेले आणि जाणवले
याच वळणाने मला या रस्त्यापासून दूर केले

पावती

एखाद्या घटनेने वाईट वाटते
टचकन डोळ्यात पाणी येते
मन मुर्दाड झालेले नाही
त्याचीच ती पावती वाटते

स्मशान

स्मशानभूमी पण आजकाल मला वेगळीच भासते 

भूतकाळात गेलेली व्यक्ती वर्तमानाच्या सरणावर जळत असते

तिथे जमलेली गर्दी भविष्याची चर्चा करताना दिसते

तिमिर

अंधारातून चालत होतो प्रकाशाच्या आशेने 

खुप अंतर चालल्यावर लक्षात आले 

आपल्याला फसवले या तिमिराने 

आता हे माझ्यासोबत काय होत आहे

 हा तिमिरच मला उजेडासम भासत आहे

शांतता

शांत ठिकाणी जाऊन बसलो वाटलं

 आता कोण सतावणार

 मनच थाऱ्यावर नाही

 त्याला ही शांतता तरी काय करणार

भास

भास हा केवळ भास असतो 

खर्याचा तो केवळ आभास असतो

 मन तर एवढं सुन्न, कळत नाही आहे

 मनातले विचार आहेत की तो ही भास आहे