राग

 माझ्या रागाचा मला

कधीच काही उपयोग नाही
कारण जिथे तो यायला हवा
तिथे तो येत नाही
जिथे तो येतो तिथे त्याला
कोणीही विचारत नाही
तरी त्याला जवळ बाळगतो
स्वतःवर काढण्यासाठी
कारण बाहेरच्या जगात
त्याला काहीच किंमत नाही

आजकाल

आजकाल सगळेच मोजून मापून बोलतात

बोलताना समोरच्याचा अंदाज घेत असतात 

हे तर आता या जगात अगदी रोजचेच झालेय

दिखाऊ व्यवहारी वागणे अंगवळणी पडतेय

मलाही आज काल हे चांगले जमू लागले आहे

हळूहळू मी ही त्यांच्यातलाच एक होत आहे 

पण अजूनही कधीतरी मनमोकळे हसणे होते

कशाचीच पर्वा न करता ढसाढसा रडायला येते 

माझ्यात जिवंत असलेल्या लहान मुलाला धन्यवाद 

त्याच्यामुळेच केवळ हे अजूनही सहज शक्य होते

तो

"तो" माझ्या अचानक समोर आला

आता मोठा साहेब जो होता झाला 

नेहमीच्या टपरीच्या ठिकाणीच भेट झाली होती

एकेकाळी आम्हा सर्वांची जी आवडती जागा होती 

आम्ही बाकीचे अजूनही त्या जागीच भेटत होतो

तो मात्र आज त्या टपरीकडे पाठमोरा उभा होता 

अचानकच आज आमची भेट झाली होती

माझ्यापेक्षा जास्त त्याला ती अपेक्षित नव्हती 

त्याचाही मग नाईलाज झाला

माझ्याकडे पाहून तो कसनुसं हसला 

आता सगळेच त्याचे परीटघडीचे होते

त्याचे वागणे ही त्याला अपवाद नव्हते

आमच्यात आता खूप अंतर पडले होते

त्याच्या नजरेत ते स्पष्टपणे जाणवत होते 

त्याचे हे अवघडणे चटकन लक्षात आले

मीच मग त्याला त्या अडचणीतून सोडवले 

त्याला सपशेल टाळून मी पुढचा रस्ता धरला

सुटकेचा निश्वास मग मला स्पष्टपणे ऐकू आला

आई

ठेच लागता कळ मस्तकात जाई 

देवाच्या आधी आठवे ती असे आई

पिता खंबीर वटवृक्षासम भासे

त्याची शीतल छाया म्हणजे आई 

इवलेसे विश्व माझे,माझ्यापुरते असलेले

त्याचे विराट विश्वरूप म्हणजे तूच आई 

कंठ दाटला डोळा आले पाणी

तू स्मरता नेहमी असेच होते आई

प्रारब्ध

माझ्या दुःखाला मलाच सावरू दे

डोळ्यांतले अश्रु वाहून जाऊ दे

प्रारब्ध कोणालाही न चुकले 

माझेही मलाच बघून घेऊ दे

मित्र

माझ्या सुखांत दुःखांत
माझ्यासोबत कोण असेल
माहित नाही!!!!
मित्रा तू माझ्यासोबत
नेहमी असशील यात काहीच
शंका नाही!!!!

उमर

चलो कही रास्ते से ऐसे भटक जायें

हमे ढूंढने मे औरोंकी उमर खर्च हो जायें

दिसणे

डोळे बंद केल्यावर काहीच दिसत नसायचे

तू आयुष्यात यायच्या आधी माझे हेच व्हायचे

मोठेपण

फुकटचे मोठेपण पटकन मिळते 

अगदी चांगलंच पटलंय मला......

विश्वास नसेल तर विचारा एखाद्या 

शेंदूर फासलेल्या दगडाला..........

संकल्प

पहाटे उठून फिरायला जाण्याचा 

कितीदा संकल्प केला 

रोज नव्याने उमलणारी पहाट पाहण्यातच

सगळा वेळ गेला

अट्टाहास

मला सगळं समजलं पाहिजे 

हा माझा मुळीच अट्टाहास नाही

कारण सगळंच जर समजलं

तर वाटेल अज्ञानासारखे सुख नाही

रुबाब

मी नेहमी असाच असतो
मी कायम असाच वागतो
ढाण्या वाघाला का कधी
रुबाब आणावा लागतो!!!

कप्पा

 तुझ्या आठवणींचा एक कप्पा 

तुझ्या समोरच मला उघडायचाय

त्यानिमित्ताने तरी तुझी भेट व्हावी

म्हणून तो अजूनही जपून ठेवलाय

दास

आयुष्य जगताना जाणवले 

आपण दास या प्रारब्धाचे

आणि हे दिवस ही सरतील

हे सत्य देखील स्विकारायचे

प्रारब्ध

नशिबावर चिडत देवासमोर उभा राहिलो

मीच का?? हा एकच विचार येत राही

पण प्रारब्ध कोणाला टाळता आले !!!

त्याचे श्राप देवांनाही काही चुकले नाही 

तहान

आयुष्य का असं असेना थेंबाइतके लहान

तुषार्थ चातकाची त्याने भागवावी तहान

ठिपके

निरभ्र आकाशातले चांदण्यांचे ठिपके मी सहज जोडून पाहिले

अन् माझ्याही नकळत मी तुझेच चित्र साकारले..................

उत्तर

माझे तुझ्यावर किती प्रेम आहे 

आता याचे उत्तर काय देऊ???

बरं चल एक काम करू 

आकाशातले तारे मोजून पाहू

सबुरी

शब्दांचा पसारा असतो

विचारांची गर्दी असते

तरी सबुरीने घ्यावे लागते

कविता अशीच साकारत असते

मांडणे

शब्दांचा साठा भरपूर आहे

कल्पनांनाही तोटा नाही 

तरी अचूक विचार मांडणे

अजून काही जमत नाही

अबोलणे

झाल्या असतील चुका
मी ते नाकारत नाही!!
पण हे तुझे अबोलणे!!
ही शिक्षा मला मंजूर नाही

मोजदाद

तुझ्या आठवणींची मोजदाद चालू आहे
नेमक्या किती असतील??माहित नाही
असतील आकाशातल्या चांदण्यांएव्हढया!!
आता मोजणी संपेपर्यंत मला उसंत नाही!!!

जुनी वही

धुंद आठवणींनी भरलेली सापडली एक जुनी वही 

तिला उघडून बघायची हिंमत अजून होत नाही 

न जाणो पानाआड थांबलेले मोरपीस डोकावेल

अधिर भावनांना होईल घाई अन् अश्रूंचा बांध फुटेल

फरक

लोक म्हणले तू चांगला नाहीस
मला काही फरक पडत नाही
पण जे काही माझे असे आहे
ते अस्सल आहे हे मात्र नक्की 

प्रतिबिंब

फार दिवसांनी निरभ्र आकाश दिसले
आसमंती जमला चांदण्यांचा मेळा
पाण्यात पडलेले त्यांचे प्रतिबिंब
पहाण्यासाठी झाले सगळे गोळा 

भेट

आपली जेंव्हा केंव्हा भेट होते
न कळे मी असा का वागतो
तुझे लक्ष दुसरीकडे गुंतवून
तुझ्याचकडे पहात असतो

भूल

मी आपल्या रस्त्याने चालत होतो
वळणाला भुललो नाही कधीच
तरी एका वळणाने भूल घातली
ज्या वळणावर तू उभी होतीस

क्षण

माझ्या आयुष्याच्या अंतिम क्षणी
मला खूप वाईट मात्र नक्की वाटेल
कमावलेले सोबत नेता येणार नाही
गमावलेले मात्र सतत आठवेल

पिंजरा

खिडकीतल्या पिंजर्‍यातले पक्षी
आज मी त्यांना मोकळे केले
म्हटलं आपण अडकलोय निर्बंधांत
निदान त्यांना करू आकाश खुले

पुस्तक

अभ्यासाचे नवीन पुस्तक जेव्हा हाती यायचे
त्याचा कोरा वास अजून स्मरणात आहे
पुस्तकातल्या मजकुराशी जमले नाही कधी
त्या वासाशी मात्र नाते अजून टिकून आहे

आर्जव

शब्दांना जे जमले नाही
ते अबोल स्पर्शाने केले
माझ्या मनाचे आर्जव
तुझ्यापर्यंत पोहोचवले

काच

आठवणींची काच लागून
हळवं मन जखमी झाले
घाव कीती खोल होता
हे अनंत अश्रूंनी सांगितले

पाझर

समोरच्या घरातला एकटा म्हातारा जीव
कायम घरातल्या भिंतींशी बोलताना पाहिला
परवाच त्या एकटेपणातून तो कायमचा सुटला
दुःखाने त्या दगडी भिंतींना पाझर फुटलेला दिसला

भेट

आपली जेंव्हा केंव्हा भेट होते
न कळे मी असा का वागतो
तुझे लक्ष दुसरीकडे गुंतवून
मी तुझ्याचकडे पहात असतो

घड्याळ

नविन घड्याळ भिंतीवर आले

मात्र वेळ चांगली यायची आहे

सखे सोबती निघून गेले पुढे

मी मात्र अजून तिथेच आहे

आशा

आयुष्य जगताना जाणवले
प्रारब्ध काही चुकत नसते
आणि हे ही दिवस जातील
ह्या आशेवर पुढे जायचे असते

आयुष्यवाट

 भल्याबुर्या अनुभवांनी भरलेली ही आयुष्यवाट

 आपल्यापरीने चालताना सहज मागे पाहिले 

 जे माझ्यासोबत होते ते असणारच होते

 जे नव्हते ते कधीच माझे होणारे नव्हते

फितूर

केलास तू माझ्या प्रेमाचा स्वीकार 

हे तू न सांगताच मला समजले 

जेंव्हा तुझे हे फितूर दोन डोळे

अधीर ओठांआधी व्यक्त झाले

पैठणी

माझ्या आजीची जुनी खास पैठणी

अजूनही तशीच अगदी नवी दिसते 

परंपरागत संस्कारांचे प्रतिक हे वस्त्र

तिला जपणार्यांचे खूप कौतुक वाटते

गारवा

मनसोक्त बरसल्या पाऊस सरी 

आसमंती पसरला मस्त गारवा

या गारव्यातली ओली वाट चालताना
तुझा नाजूक हात अलगद हाती आला

चालताना अचानक तू बिलगलीस मला
अन् मी धन्यवाद म्हंटले या गारव्याला

वाटेच्या कोपर्याला होती एक चहा टपरी
कान्दा भजी,पकोड्यांची तयारी होती पुरी 

भिजलेले आपण दोघे एकाच छत्रीच्या आत
गरम भज्यांना वाफाळलेल्या चहाची साथ

आपल्या कोवळ्या प्रेमाचे हे क्षण धुंद ओले
या गारव्याने माझ्या मनी कायमचे घर केले

वास

प्रत्येक वासाची स्वत:ची अशी आठवण असते
रायवळ आंबा,ताजा पेरू यादी मोठी होत जाते
असा एखादा वास खुणावतो अन मन अधीर होते
कोकणातल्या आजोळची वाडी स्पष्ट दिसते

दोष

स्वतःबरोबर चांगलं काही होत नाही
म्हणून कोणावर रागवायची इच्छा नाही
आपल्याच चुका एवढ्या दिसतायेत
दुसऱ्याला दोष देण्यात काही अर्थ नाही

मुखपट्टी

मुखपट्टीची आता एवढी सवय झालीय
कि ती जर नसेल तर श्वास अधुरा होतोय
जिवलगांना भेटून किती काळ लोटला
हे आठवण्यातच सध्या दिवस जातोय

काळिज

प्रेम,आपुलकी या भावना अलवार असतात
पण म्हणून त्या नुसत्या असून उपयोग नसतो
खरंच जर या भावना समजून घ्यायच्या असतील
तर एखाद्याच्या काळजाला हात घालावा लागतो

मोरपीस

धुंद आठवणींनी भरलेली
सापडली एक जुनी वही
तिला उघडून बघायची
हिंमत अजून होत नाही
एखाद्या पानाआड थांबलेले
नाजुक मोरपीस डोकावेल
सुप्त भावनांना होऊन घाई
अधिर अश्रूंचा बांध फुटेल

पारवा

चालताना अलगद तुझा हात हाती यावा
अन मग मनाचा पारवा धुंद होऊन जावा
न कळे कुठे होईल या प्रवासाचा शेवट
तुझा हात मात्र अंतापर्यंत न सुटावा

मोती

प्रत्येकाच्या नशिबाचं आधीच ठरलेलं असतं
कोणाचं फळतं कोणाचं अगदीच फसतं
सागरातल्या अगणित थेंबांसम आपण सारे
प्रत्येकाच्या नशिबी मोती होण्याचे भाग्य नसतं

थेंब

तुझ्या आठवणसरी बरसून गेल्या
केवळ एकच अनवट स्मृतीथेंब उरला
चातकासम तृषार्त माझ्या मनाला
तो एक थेंबच तृप्त करून गेला

अंतरंग

माझ्या अंतरंगात बघाल तर
खूप गडबड गोंधळ दिसेल
स्वतःच्या आत पाहिलंत तरी
वेगळे काहीच दिसणार नाही

नातं

नात्यांमध्ये व्यवहार कधी जमला नाही
त्यामुळेच असेल कदाचित
जी काही टिकलेली नाती आहेत
त्यांत मी समाधानी आहे हे निश्चित

स्पर्श

प्रेमात स्पर्शाला फार महत्त्व असते!!!
ज्याची मर्यादा स्वत:च ठरवावी लागते!!!
तो जर मर्यादित असेल तरच प्रेम खुलते!!!
पातळी ओलांडली तर प्रलयाची खात्री असते!!!

दृष्टी

सकाळी उठलो तर तिच सकाळ तेच रूटीन
आजूबाजूची माणसं ही तीच, तीच सृष्टी
मनाची कवाडे सताड उघडली तेंव्हा जाणवले
प्रत्येक दिवसाचे वेगळेपण दिसते ती खरी दृष्टी

वळण

ओळखीच्या रस्त्यावर चालत होतो.
अचानक एका वळणावर पाय थबकले
मन काहीसे मागे गेले आणि जाणवले
याच वळणाने मला या रस्त्यापासून दूर केले

पावती

एखाद्या घटनेने वाईट वाटते
टचकन डोळ्यात पाणी येते
मन मुर्दाड झालेले नाही
त्याचीच ती पावती वाटते

स्मशान

स्मशानभूमी पण आजकाल मला वेगळीच भासते 

भूतकाळात गेलेली व्यक्ती वर्तमानाच्या सरणावर जळत असते

तिथे जमलेली गर्दी भविष्याची चर्चा करताना दिसते

तिमिर

अंधारातून चालत होतो प्रकाशाच्या आशेने 

खुप अंतर चालल्यावर लक्षात आले 

आपल्याला फसवले या तिमिराने 

आता हे माझ्यासोबत काय होत आहे

 हा तिमिरच मला उजेडासम भासत आहे

शांतता

शांत ठिकाणी जाऊन बसलो वाटलं

 आता कोण सतावणार

 मनच थाऱ्यावर नाही

 त्याला ही शांतता तरी काय करणार

भास

भास हा केवळ भास असतो 

खर्याचा तो केवळ आभास असतो

 मन तर एवढं सुन्न, कळत नाही आहे

 मनातले विचार आहेत की तो ही भास आहे