भिंत

कोण म्हणतं मी एकटा पडलोय

माझ्याकडे माझी भिंत आहे॥धृ.॥
अहेव गेलेले माझे सुख
त्या भिंतीवर टांगले आहे

तिच्याकडे करून तोंड
मी बसतो जेवायला
जेवताना कंपनी द्यायला
आता तिलाच उसंत आहे॥२॥

माझ्या मनाचे हितगुज
मी करतो तिच्यासोबत
जरी चिडलो रागावलो
तरी ती शांत आहे॥३॥

हे सगळे घर शुष्क वाटे
पण ही भिंत सजीव आहे
तिच्या माझ्यासोबत आता
हा कोरडा एकांत आहे॥४॥

दान

आकाशातून 

बरसणारे

हे अगणित

 टपोरे मोती
तुझ्या मोकळ्या 

केसांत सजले
होऊन मग 

सुरेख माळ त्यांची
ते दान माझ्या 

ओंजळीत पडले

साथ तुझी माझी

साथ तुझी माझी

जुळली लग्नामुळे
संसाराचा वेलू
गेला गगनावरी
सुखाची दुःखांची प्रेमाची
उमलली त्यावर फुले
भांडलो ही खूप
रडलो ही खूप
लढलो ही खूप
पण सोबत होती
एकमेकांची साथ
वचन दिले होते एकमेकांना
सुटणार नाही हा हात
आता खूप लढाया
लढून झाल्या आहेत
जिंकून झाल्यात
हरूनही झाल्यात
तरीही अजून
दारूगोळा शाबूत आहे
लग्नाची कितवी वर्ष गाठ
आठवत नाही
पण अनंतापर्यंत
मी तुला साथ
देणार आहे

main

 आईने के सामने खडा हू  मगर   

वो मै अब नही राहा 

तुम्हारे नझर मैं  जो था 

मैं कहीं  नजर नहीं आ रहा 

आरसा

आरसा ज्याचाही,आरसा त्याचाही

मग जो तो, ज्या त्या आरशात
ज्याला त्याला हवे तेच पाही 
हा दोष ज्याचाही,त्याचाही

ख्वाब

काली रात बीत गईं
सुबह होने को हैं
इन बंद आखों के पीछे छिपा
इक ख्वाब अब टूटने को हैं

इन आंखो के पीछे
महफ़ूज है मेरा ख्वाब
बस अब आंख खुलते ही
टूटकर बिखर जायेगा

फिर चुभेगा एक टुकडा
ख़्वाब का इन आखों में
और खारे आँसू बनके
मेरा दर्द बह जायेगा

मी म्हणतोय

आजकाल सगळेच दाखविती त्यांच्या नजरेचा आरसा
एकदा स्वतःच्या नजरेतून आरशात पहावे म्हणतोय

आजकाल सगळेच लावीती लेबले वेगवेगळी मला
एखादे लेबल त्यांनाही एकदा चिकटवावे म्हणतोय

सभ्य सोशीकपणाची सदा तोंडावर असते मुखपट्टी माझ्या
आता तिला कायमचे हटवून मनातले खरे बोलायचे म्हणतोय

खूप ऐकले सर्वांचे,त्रासही करून घेतला स्वतःला
आता त्या सर्वांना फाट्यावर मारायचं म्हणतोय

शेर

ख़्वाब सी हसीन ज़िंदगी की

तलाश मैं काँटों पे चल दिये
जब हुए उस ज़िंदगी से रूबरू
तो नाजूक फुल जख्म दे गये

अब किस बात का
जश्न मनाये हम
पाव कॉंटों से हैं भरे
ये दिल फुलों से जख्मी
तन्हाई है हमसफर हमारी
आंखों मे बस गईं हैं नमी

मी

जरी दिसतो मी असा शांत बसलेला
तरी मनात खूप काही चालू असलेला
विचारांच्या गर्दीत,शब्दांच्या साथीने
कवितेला शोधत फिरणारा............

गाज

त्याच्या किनारी उभा राहून 

माझा समुद्राशी संवाद चालला होता

घुमवत आपली गाज

तो मला प्रतिसाद देत होता

कृष्ण

अस्ताला चाललेल्या सूर्याला
सागराने अलगद कवेत घेतले
अंधार आला उगवून अन्
हे आकाश कृष्ण झाले....

माळ

तुझ्याप्रति व्यक्त होताना
मी शब्दांची माळ झालो
अन् माझ्याही नकळत
मी कविता होऊन गेलो

मी पणा

ज्या क्षणी त्याने 

पाहिले तुला 

त्या सुंदर गुलाबाचा

 मीपणा संपला

चांदणी सेतू

आज दि. १ ऑक्टोबर 2022 रोजी पुण्यातला चांदणी चौक सेतू(Bridge) काल पाडण्यात आला अनेक वर्ष या सेतूने पुणेकरांना आपली सेवा पुरवली,आपल्या अंगाखांदयांवर वागवले पण आता त्याच्या सेवानिवृत्तीची वेळ आली होती. तो धोकादायक झाला होता. म्हणून ज्यांना त्याने आयुष्यभर आपल्या अंगाखांद्यांवर वागवले त्याच लोकांनी त्याला पद्धतशीरपणे नष्ट केले.आता त्या ठिकाणी नवीन चांगला नविन सेतू बांधण्यात येणार आहे. त्या पुलाचा लवकरच पुनर्जन्म होणार आहे.त्यामुळे असे नष्ट होणे त्या पुलालाही मंजूर असावे.

आजवर ज्यांना अंगाखांद्यांवर वागवले

धोकादायक म्हणून त्यांनीच मला नष्ट केले 

मी म्हणणार नाही की त्यांची काही चूक होती

माझ्या सेवानिवृत्तीची वेळही तशी जवळच होती 

माझा पुणेरी बाणा मी शेवटपर्यंत कधी सोडला नाही 

मोडून पडलो पण आयुष्यभर वाकलो मात्र नाही

आता फिरुनी नव्याने जन्मेन मी

पुन्हा एकदा तुमच्या सेवेत असेन मी 

आता शेवटचा माझा राम राम घ्यावा

माझ्यावर तुमचा कायम लोभ असावा

स्वरसम्राज्ञी

आजही जेव्हा होई
आकाशात मेघगर्जना
वाटे स्वर्गातले देवही
दाद देत असतील
तिच्या गाण्यांना

आजची तारीख होती
बरोबर वर्षभरापूर्वी
आपल्याला सोडून ती
अनंतात विलीन झाली

जाताना सोडून गेली
अगणित अविट गाणी
स्वरांच्या राज्याची होती
जी अनभिषिक्त राणी

तो चराचर व्यापून राहिलेला
चिरंतन स्वर म्हणजेच
भारतरत्न स्वरसम्राज्ञी
लता मंगेशकर

असूर

जरी आज सगळे मिळून तुम्ही मला जाळणार

पण तुमच्या आतही आहे मी!! त्याचं काय करणार??

असतो मी प्रत्येकात दडून बसलेला
मनाच्या अंधारात अस्वस्थ असलेला

मग मला एखादे पुरे असते कारण
तप्त लाव्ह्यासम मी फुटून येई पटकन

माझ्यामुळे मानवाचा दानव होई
त्याचे माणूसपण क्षणात संपून जाई

मेंदू त्याचा माझ्या कह्यात असतो
माझ्यावतीने मग तो तांडव घालतो

असलो जरी मी स्वतः पूर्ण अरूप 
ज्याच्यावरती स्वार मी,तेच माझे रूप 

कोणी म्हणे अधम,कोणी राक्षस म्हणती ज्याला
मी केवळ एक प्रवृत्ती,असूर म्हणतात मला

लता मंगेशकर

संगीतातला कल्पवृक्ष तो

जिच्या पुढे नतमस्तक सातही स्वर

वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा
"भारतरत्न" लता मंगेशकर

प्रतिभावंत पित्याची असामान्य लेक
स्वरसरोवरातला जणू राजहंस तो एक

आपल्या स्वरस्पर्शाने तिने
केले किती जणांना पावन

मग असो तो ए.आर.रहमान
नौशाद वा असो तो रोशन

सहा दशकांचा सुरेल प्रवास
आवाजात तिच्या सरस्वतीचा वास

होती जरी ती स्वरसम्राज्ञी
कधीच नाही मिरवले ते मोठेपण

आयुष्यभर होते जपले तिने
वागण्या बोलण्यातले साधेपण

तीस हजारांहून अधिक गाण्यांना
गाऊन अजरामर तिने केले

त्या विधात्यालाही दुसरी लता
घडवणे आजवर न जमले

माहित नाही कोणालाच
कधी होईल जगाचा अंत

पण स्वरलतेचा चिरंतन स्वर
सृष्टीत ऐकू येईल तोपर्यंत

बॅट अजूनही तारुण्यात

सध्या क्रिकेटमधल्या वरिष्ठ खेळाडूंची MASTER'S CUP स्पर्धा चालू होती त्यामध्ये भारत विरुद्ध इंग्लंडच्या सामन्यात MASTER BLASTER सचिन तेंडुलकरने इंग्लंडचा वेगवान गोलंदाज ख्रिस ट्रेमलेटच्या गोलंदाजीवर एक उत्तुंग षटकार मारला आणि सर्वत्र या सीमारेषेच्या कितीतरी पुढे पडलेल्या षटकाराची चर्चा सुरू झाली.अर्थातच भारत तो सामना जिंकला आणि सचिनने त्या सामन्यामध्ये 20 चेंडूंमध्ये 40 धावांची वादळी खेळी केली.वयाच्या पन्नाशीला अवघी एक धाव कमी असलेला सचिन या खेळी दरम्यान कुठेही थकलेला दिसला नाही.त्याची आक्रमक शैली ही तशीच होती आणि running between the wickets ही तेवढ्याच आक्रमकपणे धावत होता. या षटकाराची चर्चा सुरू झाल्यानंतर इंटरनेटवर सचिनची ही खेळी,हा सामना आणि विशेषतः हा षटकार मी पुन्हा पुन्हा पाहिला आणि मग माझ्या मनाच्या पटलावर या ओळी उमटत गेल्या......

अजूनही तीच जुनी परिचित शैली
आणि फटक्यांतही तीच ताकद आहे
आमचा देव जरी वयाने वाढला असला
तरी त्याची बॅट अजूनही तारुण्यात आहे

पाझर

समोरच्या घरातली खिडकी
नेहमी उघडी असायची
एका म्हाताऱ्या जीवाची
तिथे नेहमी लगबग दिसायची
दोन्ही मुले कधीच झाली
स्थायी परदेशात
सहचरणीची ही
खूप लवकर सुटली साथ
त्याच्या लोकांना
त्याच्यासाठी वेळ नव्हता
त्याला बोलायला
भिंती शिवाय पर्याय नव्हता
ज्यांच्या नावाने आयुष्यभर
मिशीला तूप लावले
तेच अंतिम क्षणी
त्याच्यासाठी कोणी नाही आले
त्याच्या घरावर
त्याच्या अस्तित्वाचा
अमित ठसा होता
त्याच्या जणांनी आज
घराच्या भिंतींना पाझर फुटला होता

मुकद्दर

आखें हैं नम और हाथों मैं जाम हैं
तेरी बेवफाई के चर्चे आज आम हैं॥

क्या कुछ नही किया तेरे लिये सनम
आज तेरी रुसवाई का हम पे इल्जाम हैं॥

तेरे लिये जिस दुनिया से लडा मैं
आज उसे दुनिया मे तू शामिल हैं॥

फिर भी तुझे बेवफा ना कहूंगा मैं
तू मेरे लिये प्यार का दुसरा नाम हैं॥

नाजूक सा ये दिल मेरा
एक झटके मैं तोड दिया तूने॥

फिर भी उस दिल की
हर एक टूकडे मे तू ही तू हैं॥

अब शायद किसी से वफा
ना कर पाउंगा मैं॥

तेरी यादों के साथ जीना ही
अब मेरा मुकद्दर हैं॥

वळण

                     ओळखीच्या रस्त्यावरचे

                      ते वळण नेहमी खुणावे 

                     वाटे मग मनाला एकदा तरी

                      त्या वळणावर जायला हवे

निदान मनातली 

शंका तरी दूर होईल

नेमके काय आहे 

त्या वळणावर 

ते तरी समजून जाईल 

                   ओळखीच्या रस्त्यावरच्या आठवणींना 

                    मनात कायमचे स्थान आहे

                    या वळणावर नवीन आठवणी भेटतील

                    त्यांच्यासाठीही मनात जागा आहे

घेतो आता कौल मनाचा

त्याची काय इच्छा आहे

जावे त्या वळणावर ??

की म्हणावे आपला

नेहमीचाच रस्ता बरा आहे!!

                        मनाचे हे द्विधापण 

                       मला काही नवीन नाही 

                       त्यालाही त्या वळणावर 

                      जावेसे वाटत असेलच की

                       नाही असे नाही

मी जिंकलो मी जिंकलो!!!!!

उगा चिडण्याचा काय उपयोग आता
जेंव्हा हाती आल्या तिच्या लग्नातल्या अक्षता

एवढं काय हिने बघितलं ह्याच्यात
असं म्हणत मी मनाला समजावत होतो

आणि तिच्या लग्नाच्या पंगतीत जेवणावर
मस्त आडवा हात मारत होतो

"स्माईल प्लीज" म्हणत फोटोग्राफरने
फोटोसाठी इशारा केला

तिने त्याचा धरलेला घट्ट हात
काळजावर वार करून गेला

इतक्यात तिची मैत्रीण
माझ्याकडे बघून गोड हसली

जणू कुणी माझ्या जखमी मनावर
हलकेच गुलाबी फुंकर मारली

मग वाटले काय झाले जरी
प्रेमाचा हा डाव मी हरलो

जिंकून पुढचा डाव मग
ओरडून सांगेन जगाला

मी जिंकलो मी जिंकलो!!!!!
 

स्वामी पाठीराखा

भिऊ नकोस मी तुझ्या पाठीशी आहे
एकदा विश्वासाने मागे वळून तर बघ

नाही आलास भेटीला माझ्या तरी चालेल
असशील तिथून हाक मारून तर बघ

स्वामी हा समर्थ निवारण्या तूझी दुःखे
माझ्याशी एकदा मनातलं बोलून तर बघ

शोधू नको मला या बाहेरच्या दुनियेत
स्वतःच्या आत एकदा डोकावून तर बघ

ठिपका

दिसे जरी टिकली एव्हढा

आकाशीचा हा लाल ठिपका
दाही दिशा उजळून टाकेल
ताकदवान आहे तो इतका

मध्यमवर्गीय

असलेल्या गोष्टींचा
ना माज आम्हाला ना
नसलेल्या गोष्टींचे कधी
भांडवल आम्ही करतो
                               म्हणूनच असे कदाचित
                               आम्ही मध्यमवर्गीय
                               सदैव आनंदात असतो

घराचा जरी नसला
तरी आमच्या मनाचा
एरिया मोठा असतो
                             म्हणूनच असेल कदाचित
                            आम्ही मध्यमवर्गीय
                             सदैव आनंदात असतो

असलो माणसे आम्ही
विविध जातीधर्माची
तरी शेजारधर्म हाच
आमच्यासाठी मोठा असतो
                                 म्हणूनच असेल कदाचित
                                 आम्ही मध्यमवर्गीय
                                  सदैव आनंदात असतो

महिनाअखेरीची जुळवाजुळव
ही नेहमीचीच आम्हाला
तरी आमचे सणवार आम्ही
थाटात साजरे करतो
                                     म्हणूनच असेल कदाचित
                                     आम्ही मध्यमवर्गीय
                                     सदैव आनंदात असतो

छोट्या छोट्या गोष्टींनी
मिळे सुख आम्हाला
दुसऱ्याच्या आनंदातही

आम्ही आनंद मानतो
                                 म्हणूनच असेल कदाचित
                                 आम्ही मध्यमवर्गीय
                                 सदैव आनंदी असतो

दिवे

झाकोळला सूर्य

अंधार पसरला
लागले तारकांचे दिवे
चंद्र प्रकाशून आला

बहरणे

बाकी काही नको मला
फक्त तुझा बहर दे
नुसताच उमललो मी
आता बहरणे कळू दे

क्षितीज स्पर्श

वाटे त्या कवितेचे क्षितिज

एकदातरी स्पर्शावे
या माझ्या आयुष्यातले जे
माझे सर्वोत्तम काम असावे

काही झाले तरी क्षितीज ते
सतत मोहात पाडत राही
जितके जावे त्याच्याजवळ
तितकेच लांब दिसत जाई

मग वाटे ज्यावेळी होईल
तो क्षितिज स्पर्श
काही बघावेसे वाटणार
नाही मग फारसं

कारण  हा प्रवासही मला
खूप आनंद देत आहे
नवीन नवीन कवितांच्या
बेटांचा शोध मला लागत आहे

म्हणून मला स्वामी या
प्रवासातच कायम असू दे
त्या अलौकिक क्षितिजस्पर्शाचे
गूढ आकर्षण असेच कायम राहू दे

घाव

झाला होता उशीर,निसटली होती संधी

आता फक्त मिरवणे ही जखम सुगंधी

मनातले आले नाही वेळेवर ओठांत
गुलाबी स्वप्ने विरली मग सारी हवेत

कसे समजावू आता माझ्या हृदयाला
जेव्हा दुसऱ्याची होताना बघितलं तिला

घाव हा वाटत नाही लवकर भरेल
जरी भरला तरी व्रण होऊन उरेल

पांडूरंग

 तुझ्याविना पांडुरंगा

वाटे हा संसार विटाळ

रमावे तुझ्या कीर्तनात
हाती घेऊनिया टाळ

मोहमायेच्या विंचवाने
जहरी डंख मारियेला

झाली अंगाची काहिली
मेंदू बधिर जाहला

आता वाटे मला लाभो
तुझ्या भक्तीचे अमृत

मोहमायेचे हे विष देवा
मग उतरवून जावे

मिळावे मज सावळ्या
तुझ्या पायांशी स्थान

ओठी तुझे नाम विठ्ठला
मन आनंदनिधान

एकाकी

माझ्या एकटेपणाचे

आता काही वाटत नाही
जेव्हा गर्दीतही एकटे असलेले
बघितले जण काही
आजूबाजूला असूनही 
माणसांचा गोतावळा
मनात येई शंका यात नेमका
कोण असेल आपला???
मग वाटले यापेक्षा
आपला एकांत बरा
सुखाचा,दुःखाचा
आपलाच सोहळा
आपलेच आसू आणि
आपलेच हसू
पुसणाराही मी आणि
हसणाराही मीच
नको मला याद कोणाची
आणि नको मला कोणाची साथ
तृप्त आहे मी माझ्या या
एकाकी आयुष्यात

वेदनेची कविता होणे

वेदनेची कळ जोवर हृदयापर्यंत पोहोचत नाही
कवितेची ओळ मनावर काही केल्या उमटत नाही

शब्द असती हात जोडून उभे सारे
विचारांचेही असतात आजूबाजूला पसारे

तरी नेमकी भावना मांडणे काही केल्या जमत नाही

असेही काही नाही की शांत आहे मनाचा सरोवर
अविरत चालू असते त्यात खळबळ खळबळ

वेदनेचा दगड मग नेमका त्या जागी पडतो
होऊन निश्चल मन वेदनांचा शब्दांशी संवाद घडतो

शहाण्या मुलासारखे मग शब्द नीट उभे राहतात
वेदनेचे होई मग रूपांतर प्रवाही कडव्यांत

हा खेळ स्वतःची स्वतःचा सतत चालू असतो
सुई,सरोवर,खळबळ सारे काही तेच असते

फक्त फरक इतकाच,ती टोचणारी वेदना
मात्र प्रत्येक वेळी नवीन असते

शून्य

अंडाकृती गोळा पोकळ
भोवती ज्याच्या आकड्यांचा खेळ

ह्याला जमेला धरता येत नाही
कारण याला स्वतःला किंमत नाही

गुणाकार भागाकार बेरीज वजाबाकी
ह्याच्यावर कशाचाच परिणाम होत नाही

तरी हा गणितात सर्वात महत्त्वाचा
एका भारतीयाने लावला शोध ज्याचा

हा ज्याच्या मागे त्याचा भाव वाढे
उभा राही ज्याच्यापुढे त्याची किंमत पडे

ज्याच्या विना गणित न्यून
आर्यभट्टाची या जगाला देन

गणितातला आकडा असामान्य
जरी त्याला म्हणती शून्य

नमन माझे तुला हे दुर्गा आदिशक्ती

नमन माझे तुला हे दुर्गा आदिशक्ती
लेवूनी कुंकूमवस्त्र जी बसली वाघावरती

महिमा तुझा गं गाती हे स्वर्गातले सूर
घेऊन त्रिशूळ हाती तू मारीला महिषासुर

हाती घेऊन विणा तू झालीस सरस्वती
घेऊनी कलश धनाचा बसे लक्ष्मी कमळावरती

पायी रक्तमुंडांचा पूर असे रूप कालीचे भयंकर
होऊनी अद्वैत महादेवाशी तू साकारला अर्धनारीनटेश्वर

विविध तुझी रूपे माते तू निर्गुण स्वरूप
नवरात्री येशी तू घेऊनी अष्टभुजारूप

तुझ्या दर्शनाची आता लागलीया आस
मिळो तुझा आशिष हाच आता ध्यास

देवी तुझी कृपा तुझ्या भक्तांवर राहू दे
तुझ्या सेवेची संधी माते सदैव आम्हांस लाभू दे

सितारों से बातें

ढल गयी शाम,रात छा गयी

सितारोंकी मैफिल भी सज गयी

ढेर सारी बातें होंगी अब
इन सितारों के साथ

चांद भी याद रखेगा
आज की रात

कुछ दिल के राज खुलेंगे
हसीं मजाक होगा

महफिल होगी अब
और भी गुलशन
जब ये चांद शरीक होगा

बस ये भोर ना करे
अब जल्दी आने की

इन सितारों के साथ करनी
अभी काफी बातें है बाकी   

किमयागार

पानो पानी होई सळसळ

प्रणयाचा तो रंगला खेळ

प्रणयधुंद तो बेभान वारा
उधळी निशिगंधाचा साज सारा

ऐन वसंतात निशिगंधाचा
वाऱ्याशी शृंगार चाले

दळ हाले फुल थरथरे
लाजून निशिगंध होई गोरेमोरे

प्रणयाची ओसरता धुंदी 
तृप्त वारा मग होई सुगंधी

सलाम माझा त्याला
जो या प्रणयाचा शिल्पकार

दुसरा तिसरा कोणी नाही
तो निसर्ग नावाचा किमयागार

परतीचा पाऊस

सहज खिडकीतून बाहेर डोकावून पाहिलं

कृष्णमेघ आभाळ होतं मनासारखंच भरलेलं

मग त्या आभाळाला विजेची सूई टोचली
झाली मेघगर्जना,मनसोक्त सर बरसली

खिडकीतला तो पाऊस मला बोलवत होता
मनसोक्त भिजून घे असं सांगत होता

भिजलो मग त्या पावसात अगदी मनसोक्त
डोळ्यांतले अश्रू लपवायचं होतं ते निमित्त

अंगभर पाऊस मनभर आठवणी
येत होती ओठांवर पावसाची गाणी

कित्येक दिवसाने असं मनसोक्त भिजणं झालं
मन हलकं पिसासारखं,मुक्त स्वच्छंद झालं

हा मनस्वी पाऊस आनंद देऊन गेला
मी पुन्हा येईन हे सांगत तो परतला

स्पर्श

                                 प्रेमाच्या त्या पहिल्या स्पर्शाची
                                 अजूनही आठवण होई

जेव्हा माझी नजर सहज
आकाशीच्या चंद्राकडे जाई

                              असाच पौर्णिमेचा चंद्र होता त्या रात्री
                                 तुझा हात आला जेव्हा सहज हाती 

त्या स्पर्शाने माझा झाला निवडुंग
फुलूनी काटेच काटे मोहरले अंग

                      अजूनही त्या स्पर्शाची आठवण आहे मला
                      आकाशीचा चंद्र होता ज्या प्रेमाच्या साक्षीला

निर्माल्य

झाडावरून ओघळणार्या फुलाचे ते प्रारब्ध असते

जमिनीला स्पर्श होताच त्याचे निर्माल्य होते

फुंकर

आजकाल चंद्रापाशी

माझं मन मोकळं करतो
तोही माझ्या मनावर मग
चांदण्याची फुंकर घालतो

परवानगी

तुझ्या आठवणींची साथ

काही केल्या सुटत नव्हती
खरं तर त्यांना जायचे होते
पण माझी परवानगी नव्हती

बेचिराख

स्वतः जळून,तुला उजळताना पाहिले

होऊन बेचिराख मी,स्वतःला विझताना पाहिले 

आवाज

झाडावरून खाली पडताना

फुलाचा आवाज न व्हावा
आयुष्याचा अंतिम क्षण
अगदी तसाच असावा

अंगार

मोडून पडलो आहे

पण संपलेलो नाही
जरी राख झालो आहे
तरी अंगार विझलेला नाही

आकार

माझ्या वेदनेला

मी हुंकार दिला
शब्दांच्या साथीने
कवितेला आकार दिला

स्वागत

दिनकर गेला अस्ताला

आपले तेज आवरून
चंद्राने केले स्वागत माझे
आपले चांदणे पसरून

झिरपणे

वाचलेले काही आजकल लक्षात राहत नाही
शब्द शिरती मनात, पण त्यांचे झिरपणे मात्र होत नाही

ओढ

धुक्यात हरवली वाट

पुढचे काहीच दिसेना
पावलांना ओढ वाटेची
परतीची आस वाटेना

गाज

वाटे या समुद्राला

सांगावे मनाचे गूज
देऊन हुंकार गाज
करेल तो हितगुज

एकटा

कोणी नव्हते सोबतीला

माझा मी एकटा बरा होतो
आता उगा तुझ्या आठवणींनी
स्वतःला त्रास करून घेतो

सुगंध

माझ्या सुगंधाचे मीच काय कौतुक करावे

उरात भरून घेऊन ज्याने त्याने अनुभवावे

माती

ती नात्यांची भग्न शिल्पे

माझ्यासाठी अमूल्य होती
जी घडविताना मी वापरली
माझ्या आयुष्याची माती

घाव

घडली सुबक मूर्ती

अन् देवपण लाभले
या एकाच कारणासाठी
त्या अनाम पत्थराने
अगणित घाव सोसले

आस

उभा एकटा या तमात

मनात प्रकाशाची आस
जाळून हा अंधार सारा
उजळेन तो मी खास

पांघरूण

डबडबत्या डोळ्यांना पापण्यांनी झाकून टाकले

माझ्या दुःखांवर मी अलगद पांघरूण घातले