वेदनेची कविता होणे

वेदनेची कळ जोवर हृदयापर्यंत पोहोचत नाही
कवितेची ओळ मनावर काही केल्या उमटत नाही

शब्द असती हात जोडून उभे सारे
विचारांचेही असतात आजूबाजूला पसारे

तरी नेमकी भावना मांडणे काही केल्या जमत नाही

असेही काही नाही की शांत आहे मनाचा सरोवर
अविरत चालू असते त्यात खळबळ खळबळ

वेदनेचा दगड मग नेमका त्या जागी पडतो
होऊन निश्चल मन वेदनांचा शब्दांशी संवाद घडतो

शहाण्या मुलासारखे मग शब्द नीट उभे राहतात
वेदनेचे होई मग रूपांतर प्रवाही कडव्यांत

हा खेळ स्वतःची स्वतःचा सतत चालू असतो
सुई,सरोवर,खळबळ सारे काही तेच असते

फक्त फरक इतकाच,ती टोचणारी वेदना
मात्र प्रत्येक वेळी नवीन असते